Głęboka Woda

"Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd." ~Elizabeth Kübler-Ross Jakiś czas temu bardzo mocno mnie poruszył ten cytat. Przesłałam go kilku bliskim mi osobom, bo rzeczywiście doświadczyłam ich piękna i w końcu zrozumiałam dlaczego. Ciężko mi było jednak spojrzeć w ten sposób na siebie. Od czegoś jednak trzeba było zacząć, najpierw ( jak mówił Ks Tischner) zachwycić się czyjąś wolnością,żeby samemu wejść na ta drogę. Kiedyś wydawało mi się,że być szczęśliwym to znaczy mieć spokojne życie, bez żadnych negatywnych emocji,niczym się nie przejmować, spełniać czyjeś oczekiwania, umieć się dostosować.Coś jednak zaczęło we mnie pękać.Wiedziałam,że kochać,to dawać siebie w posiadaniu siebie. Wszystko tak fajnie miała

W swoim otoczeniu spotykam się z różnymi komentarzami,dotyczącymi pracy w przedszkolu.Jedni patrzą na mnie z wielkim współczuciem,że muszę się użerać codziennie z cudzymi dziećmi inni natomiast widzą  w tym pasję i pewnego rodzaju powołanie. Dla mnie samej jest to praca rzeczywiscie niełatwa ale coraz bardziej widzę jak ona mnie rozwija i jaj wiele daje mi to,że codziennie daję jakąś częśc siebie tym maluchom. W tej pracy doświadczam całej gamy emocji.Jest miejsce na łzy, złość, strach, ból ale i radość, nadzieję, uśmiech, poczucie bezpieczeństwa. Dzieci nie umieją udawać niczego, są prawdziwe w tym,co przeżywają, co sprawia,że stają się dla mnie lustrem, w którym widzę cała siebie.One odkrywają wszystko to,co we mnie dobre i szlachetne, moje mocne strony ale też to co trudne, to czego mi brakuje, to czego się boję, od czego uciekam. Czasem trudno mi przyjąć tą prawdę o sobie, kiedy otrzymuję ja od kilkulatka. Jednak próbuje podjąć tą refleksję, przyjąć informacje zwrotne od tych ma